Her gün!... 1 değil, 3 değil... Hiç tanımadığım insanlar, şehitlerin, orada yaşayan sivillerin; ekmek almaya giden, oralarda oyun oynayan çocukların, evinde otururken ölen insanların yakınlarının hallerine televizyon karşısında otururken şahit oluyoruz. Bu tanımadığım insanların yüzlerindeki acıyı görüp tepkisiz kalmanın imkanı yok. Onların üzüntüleri 1-2 saniyede ekrandan bize geçiyor. Yemek yiyorsam iştahım kaçıyor, sevincim varsa geçip gidiyor. Fakat bu insanların yaşadıklarını bir anlık bile olsa hissetmezsek millet değiliz, insan değiliz.
Bu olanların sorumluları var ve kendileri de bunu biliyorlar. Biz de kimin ne kadar sorumlu olduğunu biliiyoruz. Allah izin verirse (verdiğinde) her birinin hesabını soracağız. Biz sormasak o ölenler soracak, onları sevenler soracaklar. Ben de milletimi sevdiğim için soracağım, siz de soracaksınız. Sormazsanız, sormazsak; bunları görmezden gelir unutursak millet olamayız, insan olamayız.
Kastamonu'dan bu yiğidimizin de, diğer şehitlerimizin de, bigünah ölen sivillerin de ruhları şad olsun. Allah rahmet etsin. Hepsinin yakınlarına, sevenlerine başsağlığı ve acil sabırlar diliyorum.