yıllardır bu sitede tanıdığım örnek avcı dostlukları ile gönlümde yer etmiş arkadaşlarım belli. Üzüldüğüm bu örnek avcılardan birkaçının çocuklarının avcı olmalarını istememeleridir.
Neden istemiyorsunuz? Onu da yazarsanız hiç değilse istememeniz konusunda da bilgimiz olur. Bakın arkadaşlar BEN BİR BAYAN AVCI KARDEŞİNİZ, ARKADAŞINIZ VE ABLANIZ OLARAK İŞ VE SOSYAL YAŞANTIMDA Kİ TÜM BAŞARILARIMI AVCILIĞIMA borçluyum. Her ne kadar bizim iç anadolu yöresinde özellikle 1980 li yıllarda kız çocuklarının avcı olmalarına sıcak bakılmasade ben bu duyguyu rahmetli AVCI ÇAKIR dayım sayesinde icraata dökebildim. (onu asla unutamam, onu çok özlüyorum. Ruhu şad mekanı uçsuz bucaksız avlaklar içerisinde cennet mekanı olsun.) Ve düşünebiliyormusunuz hem okuyup hem kendi hayvanlarımızın çobanlığını yapıp hem de ailemden gizli gizli ava çıkmanın zorluklarını? Bu konuda ki Cahalet tabuları içerisinde üniversite yıllarıma kadar avcılık yaptım. İş hayatıma başladığım yıllarda çok yoğun bir iş sektöründe olmama rağmen hafta sonları sadece pazar veya bayram tatillerindede en fazla 2 gün iş yerimde ki avcı personelllerimden kardeşlerimiz ile ava çıktım. Artık hürdüm. Ama çok yoğun ve yorucu iş hayatım vardı. Ava her çıkışımda iş hayatımda ki stres ve yoğunluktan uzak avımı yapıyordum. Ve daha dinç daha aktif olarak iş hayatıma giriyordum. İş hayatımda memleketimden uzak en az 5 il de 20 yıl süresince görev yaptım. Bu süre içerisinde Tğürkiyenin her bölgesinden avcı dostlar ile sosyal bağlantılarım oluştu. Bilgi alış verişlerinde ve en önemlisi yardımlaşmalarımız oldu. En kötü ve acılı olduğum günlerde hep avcı dostlarımın desteğini gördüm. Bu yüzden LÜTFEN KIZ VEYA ERKEK ÇOCUKLARINIZI AVCI OLMAK İSTİYORLARSA ENGELLEMEYİN. Bunu sizden bir kardeşiniz, bir ablanız, bir silah arkadaşınız olarak rica ediyorum. Çocuklarınızı Allah size bağışlasın inşallah. Ne mutlu avcı olabilene!
